Ο άνθρωπος,
πολλές φορές στη ζωή του, βρίσκεται μέσα σε αρνητικές συνθήκες, συνθήκες που
φαίνεται ότι όλα έχουν δημιουργηθεί ακριβώς για να κάνουν τη ζωή του αφόρητη κι
αυτός να χρειαστεί να περιμένει την όποια βοήθεια από τα έξω, ώστε να
εξαρτιέται πάντα από έναν ευεργέτη.
Όμως, η
αληθινή, πολλές φορές, ευεργεσία δε βρίσκεται μέσα σε μια προσφορά, αλλά σε μια
κίνηση που φέρνει Απώλειες.
Είναι φιλοσοφικός κανόνας ότι κάθε δυσάρεστη μέχρι
επώδυνη κατάσταση στη ζωή, είτε είναι ασθένεια, είτε απώλεια ύλης, είτε απώλεια
προσώπου αποτελεί δοκιμασία η οποία συμβάλλει στην πνευματική εξέλιξη του
ανθρώπου και της κοινωνίας.
Πρόκειται για θαυματουργό μηχανισμό, όπου μέσω των δύσκολων και ενοχλητικών
πραγμάτων ανθίζει το δικό μας πρόσωπο και αναδύεται το ξεχωριστό μας άρωμα.
Είναι σε τέτοιες καταστάσεις
που το βήμα μας ελέγχεται από τη δική μας κρίση και τη δική μας αξία∙ που η
επιλογή και η απόφαση είναι δική μας.
Είναι σε τέτοιες καταστάσεις
δυσάρεστες που δρομολογείται η συνάντηση της εξωτερικής προσωπικότητας του
ανθρώπου με τον εσωτερικό καθοδηγητή. Αναγκάζεται, επιτέλους θα έλεγα, ο
άνθρωπος της εξωτερικότητας και της επιφάνειας, αυτός που ασθμαίνει στην
ασημαντότητα των γεγονότων της καθημερινότητας να καταφύγει στο εσωτερικό του
καταφύγιο.
Να πάρει βαθειά ανάσα.
Ανάμεσα από δυο σπασμούς αβάσταχτου πόνου, ανάμεσα από δυο λυγμούς απρόσμενης
οδύνης, ανάμεσα από το πνίξιμο μιας απέραντης εγκατάλειψης και μοναξιάς. Να
πάρει τη βαθειά ανάσα και να βυθιστεί στην πραγματικότητα του αληθινού του Εαυτού.
Εκείνος έχει τον ορθό
προσανατολισμό και μας επανα-τοποθετεί στη σωστή κατεύθυνση.
Εκεί μπορούμε να
ανιχνεύσουμε την προσωπική μας δύναμη και να αναζητήσουμε την προσωπική μας αυτάρκεια.
Από εκεί θα αντλήσουμε πίστη, από εκεί και ελπίδα. Θα διακρίνουμε τις σωστές
διαστάσεις των γεγονότων και θα εκτιμήσουμε με ακρίβεια τις αληθινές μας
δυνάμεις.
Θα διακρίνουμε το προσωρινό
από το διαρκές. Θα αντιληφθούμε τα αίτια των αιτίων. Θα σχεδιάσουμε το «όραμα»
και θα εργαστούμε για την πραγματοποίησή του.
Αυτή η επιστροφή στον Εαυτό
μας και η συνάντηση με Αυτόν ωθείται από επώδυνες εξωτερικές καταστάσεις.
Γι’ αυτό κάθε δυσάρεστη
συνθήκη που έρχεται στη ζωή μας, έρχεται για να μας ξαναβάλει στη σωστή μας
εσωτερική σχέση, προκειμένου να αναλάβουμε, κατόπιν, τον ακριβή ρόλο μας έναντι
του περιβάλλοντος, για να εκφράσουμε την Αλήθεια μας, για να εξελιχθούμε και να
εξελίξουμε.
Αυτό που συμβαίνει ξεχωριστά στα άτομα, συμβαίνει και
με τις διάφορες συλλογικότητες ή ομάδες ατόμων.
Έπειτα από τον πόλεμο ακολούθησε περίοδος ανάκαμψης
και φαινομενικής ευημερίας. Αυτό προκάλεσε μια γενική εφορία. Η Ελλάδα
χαρακτηρίστηκε ως ένα κράτος «αναπτυσσόμενο». Η διαφήμιση επέβαλε την τεχνητή
αύξηση των αναγκών και ο καταναλωτισμός αποχρωμάτισε συνειδητοποιήσεις και
αποστέωσε αξίες, που είχαν αναδείξει οι δύσκολες περιστάσεις του πολέμου. Ο
ευδαιμονισμός σαν γενική νοοτροπία υποστήριζε, πλέον, την οικονομική πολιτική
της ελεύθερης αγοράς και τις κυβερνήσεις που την προωθούσαν.
Έπειτα ήρθε η κακοποίηση της παιδείας, την οποία
επέβαλε η παγκοσμιοποίηση και λιγόστεψαν οι ευκαιρίες μελλοντικής ηθικής
ανάκαμψης.
Η Διαφήμιση, το εργαλείο του κεφαλαίου και τα ΜΜΕ ο
υπηρέτης του κεφαλαίου στο έργο υποδούλωσης της μάζας των εργατών και
καταναλωτών.
Όσο αυτά κατελάμβαναν μεγαλύτερο χώρο στο χρόνο και
στα ενδιαφέροντα του λαού, τόσο τα άτομα μαζοποιούνταν και γινόταν χειραγώγιμα.
Η ισχυροποίηση των μεγάλων κομμάτων μετέτρεψε τους πολίτες σε οπαδούς –
ψηφοφόρους χωρίς κρίση και χωρίς μνήμη και οι κάτοικοι της Ελλάδας
α-πολιτικο-ποιήθηκαν. Τα άτομα εμπιστεύτηκαν την ενημέρωσή τους και τη
διαμόρφωση της κριτικής τους ικανότητας στην τηλεόραση. Πολιτικός ευνουχισμός.
Έκτοτε η τηλεόραση και ο καθημερινός τύπος πλάθουν και
προσφέρουν μια κίβδηλη πραγματικότητα. Αλλά, όταν αλλοιώνεται η ενημέρωση του
πολίτη, καταλύεται η Δημοκρατία. Η πολιτική εξουσία θαμπωμένη από την αλαζονεία
ηδονίζεται στη διαφθορά της.
Υπάρχουν, βέβαια, εκείνοι που «βλέπουν» και
προβλέπουν. Αλλά χρόνο με το χρόνο αποκλείονται από τα μέσα ενημέρωσης και οι
φωνές τους δε φτάνουν στους πολλούς.
Και νάμαστε στο σημερινό κατάντημα∙ και πάλι στην
Ελλάδα των μνημονίων. Φαινόμενα ομαδικού υποβιβασμού του επιπέδου της ζωής,
όπως η παρούσα περίοδος που περνάει η ανθρωπότητα, ιδίως η Ελλάδα, έχουν
δυσάρεστες επιπτώσεις στην προσωπική ζωή του. Έχουν οδύνη, παράγουν φόβο,
έντονες ανησυχίες μέλλοντος, οδηγούν κάποιους σε απελπισία μέχρι την
αυτοκτονία.
Η ψυχή της Ελλάδας σκοτείνιασε. Και όπως γίνεται με το
κάθε άτομο σε δύσκολες περιόδους της ζωής του, έτσι και η Ελλάδα σαν σύνολο
πολιτών θα έπρεπε να συγκεντρωθεί, να θυμηθεί τις ιστορικές της καταγραφές, να
συναντηθεί με το πάντοτε παρόν «Πνεύμα», που θα της δείξει το μέλλον της, το
μακρινό όραμα, αλλά και θα κατευθύνει την άμεση δράση του κάθε πολίτη.
Από το Πνεύμα της θα βρει διαύγεια, κρίση, εμπιστοσύνη
και τόλμη.
Να μετρήσει και πάλι την αυτάρκειά της. Το παρελθόν
της, καταγραμμένο στις τοπικές μνήμες, έχει να της μιλήσει για λιτότητα αναγκών
σε σκληρές περιόδους, για πραγματική αλληλεγγύη και για φιλότιμο, για άμεση
σχέση παραγωγής και κατανάλωσης σε μεγέθη μικρών περιοχών, για αυτάρκεια των
δικών της πόρων και τρόπους αξιοποίησής τους και πάλι.
Ούτε τα σπίρτα και το αλάτι, που κάποτε τα ήλεγχαν οι
τότε δανειστές μας, δεν έχουμε λόγο να τα παραδώσουμε στον έλεγχο του ξένου
κεφαλαίου.
Όμως η φωνή της ψυχής της Ελλάδας δεν περνάει από τα
ΜΜΕ στους πολλούς. Γι’ αυτό συγκεντρώθηκε στις πλατείες και στους δρόμους για
να ακουστεί από την εξουσία, αλλά, κυρίως, από τους εφησυχασμένους. Και όταν η
ζωώδης βία της «έννομης» τάξης δηλητηριάζει και τα κορμιά των αγανακτισμένων, ήρθε
η σειρά των λαϊκών συνελεύσεων, των «χωρίς μεσάζοντες», των κινημάτων αληθινής
αλληλεγγύης, ανταλλαγής ειδών και υπηρεσιών χωρίς χρήματα, των αστικών αγρών,
της επιστροφής στην επαρχία, των δεν πληρώνουμε, των δεν υπακούμε και τόσων
άλλων.
Και τούτη την ώρα τα δυο κόμματα που μονοπώλησαν τη
διεστραμμένη πολιτική και τη διαφθορά, προσπαθούν και πάλι με υποσχέσεις ή
απειλές και με ψεύτικα διλήμματα να σπείρουν το φόβο και να πάρουν πίσω τους
ψηφοφόρους τους. Η απάτη συνεχίζεται.
Πρωτοστάτες και τώρα στην ανίερη αυτή προσπάθεια πάλι τα
ΜΜΕ. Αν παρακολουθήσεις συνεντεύξεις και σχόλια στα ΜΜΕ, αντιλαμβάνεσαι ποιος
είναι ο εχθρός του έθνους, ποιος ο προδότης της χώρας.
Είχε γράψει κάποτε ο Χρήστος Γιανναράς αφοριστικά:
«…το υπόλοιπο προσωπικό του πολιτικού συστήματος (σαφώς υπηρετικό της
πρωθυπουργικοκεντρικής παντεξουσιότητας) αντλείται κυρίως από τον συνδικαλισμό
και τις κομματικές νεολαίες, δηλαδή από
τις πιο υποβαθμισμένες σε ανθρώπινη ποιότητα κοινωνικές κάστες».
Θέλω μόνο να προσθέσω, ότι σ’ αυτές τις πιο
υποβαθμισμένες σε ανθρώπινη ποιότητα κοινωνικές κάστες συμπεριλαμβάνονται και
έχουν την πρώτη θέση ως προς την επικινδυνότητα τα ΜΜΕ.
Μέσα από τα διάφορα κινήματα ανάγκης και αντίστασης
αναδεικνύεται και ένα καινούργιο χρέος για το συνειδητοποιημένο πολίτη. Μποϋκοτάζ
στα ΜΜΕ. Να ξαναβρεθεί η ελευθερία της σκέψης.
