Πέμπτη 2 Μαΐου 2019

ο φασισμός του θρησκευτικού ιερατείου




Βράδυ Σαββάτου της Ανάστασης.
Στην εκκλησία του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης από τον πλαϊνό εξωτερικό διάδρομο χαίρεται κανείς το πλήθος των αναμένων κεριών που γεμίζουν όλη την έκταση των κήπων και τους γύρω δρόμους.  Από μια ψηλή εξέδρα, που χωράει ίσα-ίσα τους δυο ιερείς ακούγεται το «Χριστός Ανέστη».
Και πριν αποχωρήσουν οι πολλοί, διαβάζεται το οικουμενικό κάλεσμα του Χριστού, όπως διατυπώνεται στον κατηχητικό λόγο του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που όμως αυτό το κάλεσμα κανονικά απαγγέλλεται στο τέλος της λειτουργίας που θα ακολουθήσει.
Στον Λόγο αυτόν καλούνται όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως και  χωρίς καμιά διάκριση στην τράπεζα του Κυρίου,
«..…δέχεται τὸν ἔσχατον, καθάπερ καὶ τὸν πρῶτον…
κακείνω δίδωσι, καὶ τούτω χαρίζεται…
καὶ τὰ ἔργα δέχεται, καὶ τὴν γνώμην ἀσπάζεται…
καὶ τὴν πρᾶξιν τιμᾷ, καὶ τὴν πρόθεσιν ἐπαινεῖ…
εγκρατεῖς καὶ ῥάθυμοι…
νηστεύσαντες καὶ μὴ νηστεύσαντες….»

Ακούω να προσφέρεται ο Λόγος αυτός από το ύψος της εξέδρας του κήπου στα «πλήθη» και σκέφτομαι τη χρονική ανακολουθία. Κανονικά διαβάζεται στο τέλος της λειτουργίας, τότε που έχουν μείνει οι λίγοι. Απόψε προσφέρεται στους πολλούς.
Η αξία ενός τόσο σημαντικού Λόγου φαίνεται, όταν οι προσωπικότητες που θα τον δεχτούν είναι προετοιμασμένες, να τον χρησιμοποιήσουν για την βελτίωσή τους. Γι’ αυτό έχει καθιερωθεί να μοιράζεται σε εκείνους, που όταν θα τον ακούσουν έχουν την κατάλληλη ωρίμανση της συνειδητότητάς τους και επιπλέον θα βρίσκονται στη μέγιστη ικανότητα προσρόφησης και συντονισμού.
Όμως, απόψε ο «Λόγος» στις συνθήκες αυτές που προσφέρεται, μοιάζει αποδυναμωμένος από τη μυστηριακή του Ουσία, με την οποίαν διεισδύει και «ακούγεται» από την ψυχή του ανθρώπου. Απόψε όλα κινούνται σε μια επιφανειακή δοσοληψία.
Οι λόγοι Ουσίας απλώνονται στην επιφάνεια ενός πολύχρωμου σεντονιού – όπως και τα γιορταστικά άμφια του ιερατείου – αρκεί να εξυπηρετηθούν στόχοι κοινότυποι. Να μείνουν οι «κατ’ έθιμον πανηγυρίζοντες» ευχαριστημένοι με όσα ακούν και βλέπουν, να ευχαριστηθούν και οι ηθοποιοί για το αποτέλεσμα της παράστασης. 
Όπως μια ακόμα πολιτική συγκέντρωση χωρίς βάθος και χωρίς περιεχόμενο. Ρηχότητα και επιφάνεια. Αρκεί να εντυπωσιάσει και να φέρει ψήφους.
Μόνο που η ψηφοθηρία σ’ αυτούς τους χώρους παίρνει το όνομα του προσηλυτισμού. Προσηλυτισμός σε ένα Δόγμα.
Αλλά κάθε Δόγμα θρησκευτικό ή πολιτικό αποκλείει την Ηθική της Βούληση του ατόμου και συρρικνώνει την Ελευθερία έκφρασής του. Στη βάση, εξάλλου, ενός Δόγματος είναι σχεδιασμένο και το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία.
Όμως, από όπου και αν προέρχεται η επιβολή ενός Δόγματος, ονομάζεται φασισμός!

Μετά την αποχώρηση του πλήθους παραμείναμε στη λειτουργία, η οποία κάποτε έφτασε προς το τέλος. Και τότε, που η ψυχονοητική προετοιμασία των συμμετεχόντων με τη δύναμη της διαυγούς σκέψης και του υγιούς συναισθήματος έχει κορυφωθεί, εμφανίζεται η αποτρόπαιη πλευρά του πατριαρχικού ιερατείου «πρώτα οι άντρες και μετά οι γυναίκες». Και ξαφνικά η προετοιμασία για τον «δείπνο τον μυστικό» διαλύεται. Τα πάντα επιστρέφουν στην κατάσταση ευτέλειας του θρησκευτικού ιερατείου.

Δεν γνωρίζουν, ότι ο πρώτος πόλεμος άρχισε, όταν η τότε κοινωνία απώθησε το ρόλο της γυναίκας, που συντηρούσε την οργάνωση της κοινωνίας και της αφαίρεσε το χώρο που της ανήκε ως τότε; 
Δεν γνωρίζουν, ότι για να επιστρέψει πάλι η κοινωνία των ανθρώπων στην τράπεζα της Αγάπης, πρέπει να ξαναδοθεί στη Γυναίκα – Καρδιά ο κοινωνικός της ρόλος, όπως επιτάσσει το Φυσικό Δίκαιο;
Δεν γνωρίζουν, ότι το «Άνω» επισκέπτεται το Κάτω μόνο μέσω της θηλυκής φύσης; Κλίμαξ, η Γυναίκα,  δι΄ ης κατέβη και κατεβαίνει ο Θεός, κλίμαξ, η γυναικεία φύση, η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν.
Δεν γνωρίζουν ότι ο θεός των αρχαίων μυστηρίων κατέβαινε μόνο στην Ιέρεια; Και ότι ο ρόλος των ιερέων ήταν να παραλαμβάνουν, κατόπιν,  τον «χρησμό» για να τον κοινωνήσουν στους πιστούς;
Παραμένουν τόσο τυφλοί και αρνούνται να αντιληφθούν, ότι το Άγιο Ποτήριο, στο περιεχόμενο του οποίου ενσωματώνεται η δύναμη του Πνεύματος, είναι το συμβολικό απομεινάρι της διωγμένης ιέρειας; Και ότι ο ιερέας απλώς το μεταδίδει στους πιστούς;
Δεν σημαίνει τίποτε για την «ανδροπρεπή» κατανόησή τους, ότι ο Χριστός διάλεξε να γεννηθεί από Τη Γυναίκα για να την τιμήσει; Οι ίδιοι θεολόγοι,  όταν θέλουν να χαρακτηρίσουν ως μη αναγκαία τη σεξουαλική συνεύρεση,  διατείνονται, ότι ο Θεός μπορεί να δημιουργήσει άνθρωπο και από την πέτρα.
Υμνούν την Άγια Μητέρα του Ιησού (αγλαόκαρπο και ευσκιόφυλλο δέντρο, χρυσοπλοκώτατο πύργο, ηλιοστάλακτο θρόνο, καθέδρα του Βασιλέως) και ξεχνούν, ότι το μέγα μυστήριο της μητρότητας αγιάζει όλες τις γυναίκες!
Δεν λέει τίποτε στην αρσενική τους τυφλότητα, ότι ο Χριστός τίμησε τη Γυναίκα, αφού πρώτα στη Γυναίκα παρουσιάστηκε μετά την Ανάσταση;
Δεν έχουν αντιληφθεί, ότι ο Άντρας- Νους κυβέρνησε την ανθρωπότητα από την ανατολή της Άρειας φυλής και ότι ετούτοι οι αιώνες αποτελούν, πλέον, την ομολογία της αποτυχίας του;
Ούτε διαθέτουν την προφητική ενόραση να αντιληφθούν, πως στους αιώνες που ακολουθούν θα πρέπει να γίνει στην ανθρώπινη κοινωνία, η οποία ακόμα ακούει στη θύραθεν λογική του αφέντη Νου, η επανενθρόνιση της Γυναίκας∙ της βιολογικής γυναίκας στην κοινωνία και της εσωτερική Λογική της Καρδιάς στον κάθε άνθρωπο, ώστε να επανέλθει το σύνολο της ανθρωπότητας στο βασίλειο του πνεύματος.
Και είναι οι πρώτοι, που έπρεπε να έχουν συνειδητοποιήσει, ότι η αποκατάσταση της Γυναίκας πρέπει να αποτελέσει μέλημα των αντρών και καθήκον των αντρικών ιερατείων. Αποτελεί πράξη Δικαιοσύνης, γιατί είναι αυτοί που εγκατέστησαν την πατριαρχία στην κοινωνία με τα γνωστά αποτελέσματα.
Είναι αυτοί, οι οποίοι, προκειμένου να υποτιμηθεί η Γυναίκα, παραποίησαν και το κεφάλαιο της Γένεσης της παλαιάς Διαθήκης. Προσποιούνται, ότι αγνοούν την ερμηνεία που δίνουν σ’ αυτό οι ίδιοι οι σοφοί Εβραίοι - και όχι μόνο - γραμματολόγοι. Κατασκεύασαν λοιπόν τον μύθο της προέλευσης της Γυναίκας από μια πλευρά του άντρα.

Μια γυναίκα δίπλα μου σηκώνεται ταραγμένη και με δακρυσμένα μάτια ζητάει συγγνώμη που φεύγει. Και ακούγεται να λέει: και εδώ δεν με θέλουν, με περιφρονούν.
Οι υπόλοιπες περιμένουν να συμπληρωθεί ο χορτασμός των αντρών στην τράπεζα του Χριστού, για να έρθει και η δική τους σειρά. Κι ας είναι οι ίδιες «οι ενορίτισσες» που έβαψαν και πρόσφεραν στην εκκλησία τα κόκκινα αυγά, τα οποία θα μοιράσει στο τέλος ο ιερέας
Τι κι αν γράφει ο Παύλος (προς Γαλάτας: Γ΄28) : …δεν υπάρχει Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, δεν υπάρχει δούλος, ουδέ ελεύθερος, δεν υπάρχει άρσεν και θήλυ… όλοι είστε ένα μπροστά στον Χριστό Ιησού.
Και κάτι χειρότερο. Η υποτιμητική αποδοχή της Γυναίκας και στο χώρο της θρησκείας ως «δεύτερης», εμπίπτει και στην – κατά τον Παύλο – διάκριση: ελεύθερος ή δούλος. Γιατί πρόκειται για τη θρησκευτική προσυπογραφή για τη διατήρηση της καταδίκης της Γυναίκας σε κατάσταση κοινωνικής δουλείας.
Είναι πρόσφατες οι δυσκολίες στο Ελληνικό κοινοβούλιο να δεχτεί να απαλλάξει τη Γυναίκα από τη δική της «ευθύνη» σε περίπτωση βιασμού της. Σαν να μην ήταν ποτέ ο βιασμός της γυναίκας, ξεκάθαρη άσκηση ανδρικής βαρβαρότητας και εξουσίας!
Κι όμως, το θρησκευτικό ιερατείο – ιδίως το «μορφωμένο» - τα γνωρίζει όλα αυτά, αλλά είναι γραμμένα μόνο στα φθαρτά κύτταρα του μυαλού τους. Με το μυαλό θεολογούν, με το μυαλό λειτουργούν, με το μυαλό ασχολούνται με το «φαίνεσθαι», με την επιφάνεια, με την εξωτερικότητα.
Ωραίος κήπος, μαρμάρινες κατασκευές υστεροφημίας, φωτεινές επιγραφές, εντυπωσιακές εναλλαγές χρωμάτων στο καμπαναριό….. Μαζί και η προειδοποίηση, ότι αυτό το κτίριο φυλάγεται από  την τάδε εταιρία.
Επομένως μην επιχειρήσετε να μπείτε μέσα.
Εξάλλου, δεν θα βρείτε τίποτε που να αξίζει!

Αν το θρησκευτικό ιερατείο απασχολούνταν με τα βαθύτερα και πιο ουσιαστικά προβλήματα της ανθρωπότητας, θα μπορούσε να βοηθήσει στην ορθή και γρήγορη κατεύθυνση της κοινωνίας.
Και τότε - υπηρετώντας πραγματικά τον Χριστό – θα τιμούσε τη Γυναίκα και θα της επέστρεφε και πάλι, από τη δική του πλευρά τουλάχιστον, την πρώτη θέση. Αυτό θα αποτελούσε «επιστροφή στην Αγάπη»!
Αν το θρησκευτικό ιερατείο διέβλεπε σε μήκος μέλλοντος το υγιές της ανθρωπότητας θα μπορούσε να ορθωθεί, ανάχωμα στην αυθαιρεσία και στο έγκλημα της πολιτικής εξουσίας, ενώ τώρα συμπράττει με αυτήν.
Και αυτή η συνεργασία θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας αποτελεί την κατάρα της κοινωνίας. Σύμβολό της στη Δράμα είναι ο πανύψηλος σταυρός και δίπλα η τεράστια Ελληνική σημαία πάνω στο λόφο του Κορύλοβου.
Αν το θρησκευτικό ιερατείο «έβλεπε» δεν θα παρέμενε σε δραστηριότητες επιφάνειας και εντυπωσιασμού. Θα έσκυβε ουσιαστικά και θυσιαστικά στον πόνο.
Δεχτήκαμε και στη Δράμα την ευλογία να έχουμε κοντά μας κατατρεγμένους  πρόσφυγες, τέσσερα χιλιόμετρα παραέξω. Λέω «ευλογία», επειδή αποτελεί ισχυρό κίνητρο αφύπνισης των συνειδήσεων των εφησυχασμένων στην ψευδαίσθηση της ζωής.
Ήρθαν ποτέ να πληροφορηθούν τα καθημερινά τους προβλήματα, να στηρίξουν την τραυματισμένη τους ψυχολογία, να ανασκουμπωθούν και να βοηθήσουν στην όποια προσπάθεια εκτόνωσης του δικαιολογημένου θυμού τους και της απελπισίας τους; Ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την άδικη τιμωρία δύο ξένων γυναικών αλληλέγγυων προς τους πρόσφυγες; Ακόμα και ο κ. Δημήτρης Κυριαζίδης, βουλευτής Ν.Δ. Δράμας, που είπε στη Βουλή κάποιες ασυναρτησίες για την καταδίκη των δυο κοριτσιών, ούτε καν απάντησε σε προσωπική μου επιστολή.
Ζητήσαμε από τη μητρόπολη να καθιερώσουν ένα - μόνο ένα – δρομολόγιο κάθε Πέμπτη, για να μπορούν να έρχονται αυτοί οι «πάσχοντες αδελφοί» στο παζάρι της πόλης και μετά να επιστρέφουν με τα ψώνια τους και τα παιδιά τους στην αγκαλιά, χωρίς να ταλαιπωρούνται βαδίζοντας φορτωμένοι και σε κακές καιρικές συνθήκες. Ζητήσαμε να τους δοθεί ατέλεια στη μετακίνησή τους με τα τυπικά δρομολόγια της γραμμής προς και από την πόλη, για να μην εξανεμίζονται τα ελάχιστα χρήματά που έχουν.
Ούτε η μητρόπολη ανταποκρίθηκε σ’ αυτή την ανάγκη, ούτε ο Δήμος έδωσε λύση στη δωρεάν μετακίνηση. Κατά τα άλλα ο «Ελληνοχριστιανικός» ρατσισμός έστησε το σύμβολο της διπρόσωπης εξουσίας ψηλά στο λόφο, να φαίνεται!   

Τιμώ και σέβομαι τον ιερέα του χωριού ή της μικρής ενορίας, που κινείται με παρόρμηση της δικής του καρδιάς και της προσωπικής του πίστης με απλότητα και παρέχει την όποια μπορεί στήριξη και παρηγοριά γύρω του.
Αλλά εσύ, παπά μου με το επανωκαλύμμαυχο,  εζυγίσθης και ευρέθης λειψός.

Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

εμείς οι γονείς και τα παιδιά μας

Η συζήτηση, προχθές, με γονείς αυτοεπιγνωσιακούς και κάπως ενοχικούς.
Εμείς και τα παιδιά μας.
Αυτοκριτική και πόνος. Αποτύχαμε στην εκπαίδευση που δώσαμε στα παιδιά μας!
Διαγκωνισμός στην αναζήτηση των αιτίων της αποτυχίας.
Οι συνθήκες. Ο πόλεμος, η διαίρεση, η φροντίδα αποκατάστασης, η Παιδεία, οι δάσκαλοι, η Εκκλησία, η παράδοση, η κοινωνία, οι αρρώστιες.
Πολλές οι απόψεις και πιο πολλές οι ενοχές. Διάθεση αυτοκριτικής και κάπου -κάπου μια δειλή απόπειρα δικαιολόγησης. Οι μεν αισιόδοξοι για το μέλλον και οι άλλοι με σοβαρές ανησυχίες.
Κάποια στιγμή μια νότα διαφορετική. 
- Εμείς εκπαιδευτήκαμε από τα παιδιά μας; Μερικά κεφάλια νεύουν συγκαταβατικά. Οι υπόλοιποι στέκονται προβληματισμένοι για την αποτυχία τους ως εκπαιδευτές των παιδιών τους.
-       Και ποιος είπε, ότι ρόλος των γονέων είναι να εκπαιδεύσουν τα παιδιά;
Η ερώτηση επικίνδυνη ρουφήχτρα ανορθώνει τα αγκάθια της άμυνας.
-      Ναι, τα παιδιά έρχονται εδώ, για να εκπαιδευτούν, αλλά όχι από τους γονείς τους, μα από τις εμπειρίες της προσωπικής τους ζωής. Βέβαια, το παράδειγμα των γονέων και οι συμπεριφορές τους εντάσσονται στις πιο βαθειές εμπειρίες των παιδιών. Σημαντικό υλικό για την εκπαίδευσή τους. Αλλά όχι οι συμβουλές του έμπειρου, οι γνώμες που δεν ζητήθηκαν, οι ύποπτοι προκαθορισμοί, οι απαγορεύσεις και οι απειλές μιας εξουσίας, ή το δέλεαρ μιας ανταμοιβής, ίσως και δωροδοκίας. Ένας διαρκής διάλογος ανάμεσα σε δυο μέρη ισότιμα. Όχι ανάμεσα στον μεγάλο και τον μικρό σύμφωνα με τον γήινο χρόνο. Όχι μεταξύ του οικονομικά ισχυρού και του βιολογικά εξαρτημένου. Όχι μεταξύ του αυθαιρετούντος - ίσως και αυταρχικού – και του υπάκουου. Γιατί μόνο στη βάση της ισότητας των δύο προσωπικοτήτων ο διάλογος αποβαίνει χρήσιμος και για τις δυο πλευρές.
-         Και τότε, ποιος ο ρόλος των γονιών;
-    Τα παιδιά, καθώς πλησιάζουν την είσοδό τους στην κοινωνία μας ζητούν από τους γονείς, ασφάλεια, τρυφερότητα και λίγο γάλα. Ένα περιβάλλον ασφάλειας. Ασφάλειας έναντι, πρώτα, του ίδιου του γονεϊκού τους περιβάλλοντος. Και ασφάλεια έναντι του ευρύτερου περιβάλλοντος, ώστε να αποκτήσουν τις απαραίτητες εμπειρίες για την εκπαίδευσή τους.
-        Τρυφερότητα, δηλαδή αγάπη;

-    Τρυφερότητα! Έκφραση μιας αγάπης χωρίς υπολογισμούς και κτητικότητα. Σ’ αγαπώ, όχι επειδή είσαι το παιδί μου, το καμάρι μου, η διαδοχή μου, ή η επιτυχία της δικής μου αποτυχίας. Σ’ αγαπώ επειδή είσαι και συ, όπως όλοι μας, μια ψυχούλα που ψάχνει για αυτοσυνείδηση. Γι’ αυτό σε σέβομαι και σε φροντίζω τρυφερά. Θα στέκομαι πίσω σου για την ασφάλειά σου ακολουθώντας σε στα μονοπάτια σου. Και θα φροντίζω να σου εξασφαλίζω το «λίγο γάλα» έχοντας μυηθεί στην αξιολόγηση των αναγκών σου. Και θα μαθαίνω. Παιδί μου!

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

οι άνθρωποι της βιοδυναμικής καλλιέργειας



Ήταν, πρόσφατα, σε μια συνέντευξη για τη Βιοδυναμική καλλιέργεια, που άκουσα την ερώτηση: ποια είναι η διαφορά μεταξύ της βιολογικής καλλιέργειας και της βιοδυναμικής. Απάντησα χωρίς να είμαι ο ίδιος επαγγελματίας καλλιεργητής.
Την κύρια διαφορά δεν την κάνει η αποφυγή κάθε είδους χημικού παρασκευάσματος, όπως ο χαλκός, ή το θειάφι, που ούτε αυτά χρησιμοποιούνται στην βιοδυναμική καλλιέργεια. Τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δυο είδη καλλιέργειας την κάνει η διαφορετική νοοτροπία του καλλιεργητή και η διαφορετική του πρόθεση με την οποίαν κυκλοφορεί ανάμεσα στα «ζωντανά» του.
Ο διαφορετικός τρόπος προσέγγισης και επικοινωνίας του καλλιεργητή με τα πολυετή ή τα εποχιακά όντα του φυτικού κόσμου του κτήματός του, ο σεβασμός όλων των μορφών και όλων των βασιλείων που συνυπάρχουν στο κτήμα του, που σημαίνει φροντίδα εξασφάλισης της ισορροπίας ανάμεσά τους  (αναφέρομαι στο δεύτερο Αξίωμα της Permaculture), αντί της πολεμικής διάθεσης να εξοντώσουμε τα βλαβερά(!)  και, επίσης ,η δυνατότητα επικοινωνίας και συνεννόησης με αυτά τα όντα.
Και αναφέρθηκα στη συμφωνία του Νίκου της Τεγέας με τα πουλιά, ώστε να μοιράζονται αναλογικά τον καρπό των δέντρων του, στον εμφανή φόβο τα μηλιάς εξαιτίας της απειλής της Χρυσούλας στην Εύβοια, στην αρμονία από το πάντρεμα της αγριοτριανταφυλλιάς με την γκορτσιά, στα ευχαριστήρια μηνύματα δέντρων, ανταπόκριση στη φροντίδα μας και τόσα άλλα παραδείγματα, ικανά να κινήσουν το ενδιαφέρον όχι μόνο καλλιεργητών, αλλά και κάθε ανοιχτόμυαλου επιστήμονα.

Περνάμε Άγιες Μέρες, μέχρι τα Φώτα. Τούτες τις Νύχτες η επικοινωνία μας με την πνευματική φύση των όντων του φυτικού κόσμου είναι πιο εύκολη. Προσφέρεται στον άνθρωπο η δυνατότητα, να αποκαταστήσει και πάλι τη χαμένη από το μακρινό παρελθόν άμεση σχέση που είχε με τον Πνευματικό κόσμο.
Περιγράφω τη σχετική εμεπιρία, όπως τη βίωσα στον Αστικό Αγρό Χαλανδρίου μια τέτοια νύχτα.

Χθες τους ξαναβρήκα. Ήμασταν, πια, γνωστοί∙ τους είχα συναντήσει λίγες μέρες πριν.
Όλα ξεκίνησαν με προτροπή του Μάριου.
-          Πρέπει να «ανοιχτούμε», μου είπε. Αφού αυτοί έρχονται με καλές διαθέσεις, πρέπει και εμείς να μιλήσουμε μαζί τους.
-          Δεν τους γνωρίζω, αντέτεινα.
-          Θα φροντίσω να σου φέρω κάποιες προσκλήσεις, απάντησε χαμογελώντας και πήγαινε δες τους. Εξάλλου είναι κοινό το συμφέρον.
Λίγες μέρες αργότερα έφερε τις προσκλήσεις και στις 12 του μηνός έκανα την πρώτη επαφή μαζί τους.
Είχε πια σκοτεινιάσει για τα καλά και το κρύο ήταν αρκετό. Τα λιγοστά φώτα του δρόμου στην πρώτη μας επαφή επέτρεψαν να διακρίνω αχνά στο βάθος να έρχονται ένας-ένας.
Πέρασα την πόρτα του Αγρού. Ήταν εκεί πριν από μένα και περίμεναν. Ήταν, θα έλεγα, η επίσημη συνάντησή μας.
-          Κατεβήκαμε όλοι, μου είπε ο συντονιστής τους και περιμένουμε το δικό σας «άνοιγμα».
Τους καλωσόρισα και άρχισα να περιγράφω με όποιες λέξεις γνώριζα το άνοιγμα της δικής μας καρδιάς.
Μιλάγαμε και τους κοίταγα έναν-έναν. Άλλοι γνωστοί από τα παλιά, άλλοι νιόφερτοι.
-          Τέτοιες μέρες κατεβαίνουμε κάθε χρόνο, μου είπαν.
-          Σαν τους καλικάντζαρους, μου ήρθε να πω. Γέλασαν σαν να άκουσαν τη σκέψη μου.
-          Μόνο που οι καλικάντζαροι ανεβαίνουν από τα υποχθόνια χωριά τους, ενώ εμείς κατεβαίνουμε από τα αιθερικά ψηλώματα για να δούμε από κοντά τα παιδιά μας. Πού και πού συναντούμε και κάποιον δικό σας και πιάνουμε κουβέντα. Αλλά τούτα τα χρόνια περπατάτε με κλειστές τις καρδιές σας. Καχύποπτοι και φοβισμένοι στο γένος σας. Πού να σηκώσετε τα μάτια σας στις τάξεις των αδελφών σας. Γιατί αδελφοί σας λογιζόμαστε· οι αδελφοί της άλλης πλευράς! Έρχεστε κατά τις ανάγκες σας, φυτεύετε νέες υπάρξεις, κάποτε τις φροντίζετε, κάποτε όχι και μετά τις παίρνετε μαζί σας σ’ ένα αέναο ταξίδι: φυτό, άνθρωπος, γη και πάλι φυτό, άνθρωπος, γη.
-          Σας ενοχλεί που δίνουμε κάποτε τέλος στη ζωή των παιδιών σας;
-          Τίποτε δε μας ενοχλεί. Όλα ρέουν μέσα στο σχέδιο του Δημιουργού. Ούτε το σχέδιό Του μπορούμε να αλλάξουμε, ούτε τους νόμους Του. Εξάλλου εμείς δεν έχουμε άλλο τρόπο εξέλιξης! Και γιατί, άλλωστε; Ζούμε μέσα στη Χαρά και στην Ειρήνη. Εσείς μέσα από την ανταρσία σας αδιαφορήσατε για το Σχέδιο, αδιαφορήσατε για τους Νόμους. Πού είναι όμως η χαρά σας, πού είναι η ειρήνη ανάμεσά σας;
Άπλωσα τη ματιά και το μήνυμα το δικό μας από τις κορφές της αμυγδαλιάς, στο στέρεο πάτημα της χαρουπιάς και αισθάνθηκα την τελετουργική σοβαρότητα του κυπαρισσιού. Οι συκιές, οι ροδιές και οι νεραντζιές άκουγαν παράμερα τη συνομιλία μας. Οι τσικουδιές στον κύκλο με τις λεβάντες σιωπούσαν. Κοίταξα τις φραουλιές. Ακουμπούσαν τα χέρια τους στο χώμα και άκουγαν σιωπηλές, ενώ πιο κει τα μαρούλια προσπαθούσαν να τεντωθούν για να βλέπουν καλύτερα πάνω από τις αγκινάρες με τα αγκαθωτά φύλλα τους. Τράβηξε την προσοχή μου ένας στροβιλιστός χορός από λικνιζόμενες σιλουέτες πάνω από τη σπείρα των αρωματικών και ζεστάθηκε η καρδιά μου.
Προχωρούσα προσέχοντας τα βήματά μου ανάμεσα στην πυκνή πρασινάδα του ορνιθόγαλου που την Άνοιξη θα αποκάλυπτε το κατάλευκο πρόσωπό του και θα μας καλούσε με το λεπτό του άρωμα.
Ένα πλήθος από λεπτές φωτεινές γραμμούλες με ένα ασταμάτητο κυματισμό είχε γεμίσει από πάνω ως κάτω τον αγρό και πλαισίωνε τον κύκλο της συνάντησής μας. Άπειρες ασημένιες και χρυσοκίτρινες χορδές. Σαν φωτεινοί ομφάλιοι λώροι ανάμεσα στις μάνες και στα παιδιά, σκέφτηκα και ταράχτηκα στη σκέψη της βάρβαρης, όταν έρχεται η ώρα της διακοπής τους χωρίς ούτε ένα απλό ψιθύρισμα «συγνώμης».
Το μήνυμα είχε φτάσει σε όλες τις ψυχές του Αγρού. Και όλοι είχαμε γίνει ένα.
Υποκλίθηκα με σεβασμό στην Ομορφιά της Φύσης, έτοιμος να φύγω.
Την τελευταία στιγμή ο συντονιστής τους με ρώτησε:
-          γιατί δεν εξομολογείσαι και την τελευταία σου σκέψη; Γύρισα και είπα με φανερή συγκίνηση:
-          Δεν εξελίσσεστε μόνο εσείς μέσα από τα παιδιά σας, εξελισσόμαστε και εμείς χάρη σε σας! Χαμογέλασε.
-          Αυτό είναι το δεύτερο κοινό μας συμφέρον και η πρόσθετη αιτία της χαράς μας! Θα ξαναϊδωθούμε!
-          Σε λίγες μέρες απάντησα.
Στη διαδρομή της επιστροφής μου ένοιωθα, πως ήθελα να ήμουν ακόμα μαζί τους ανάμεσα στο σκοτάδι και το κρύο της ύλης και στις φωτεινές και ζεστές παρουσίες τους.  
Θυμήθηκα τον Μεγάλο τους Πατέρα.
«Κύριε των Δυνάμεων μεθ’ ημών γενού. Άλλον, γαρ, εκτός Σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν…..».
Ευτυχώς σε λίγα λεπτά έμαθα, πως ο Μάριος είχε κιόλας πάει κοντά τους, για να ετοιμάσει μέσα στη Γη το επόμενο μήνυμα.

Το αφιερώνω στον Μανώλη, στη Βαρβάρα και στον Δημήτρη, τους άξιους και με τόσες δυνατότητες βιοδυναμικούς καλλιεργητές, που, μέχρι τώρα, γνώρισα στη Δράμα. Παράδειγμα και οι τρείς σε όσους αναρωτιούνται ακόμα, για τη «νοοτροπία» των καλλιεργητών της Βιοδυναμικής. Άπλωμα ψυχής, πίστη στην υπεραισθητή πραγματικότητα, που ακόμα για τους πολλούς δεν γίνεται αντιληπτή από τις ατελείς φυσικές αισθήσεις μας. Ερευνούν, πειραματίζονται και προπαντός μοιράζονται τις παρατηρήσεις τους, την εμπειρία τους χωρίς να την κρύβουν επίζηλα από τους υπόλοιπους καλλιεργητές της Γης.


Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

πιο κοντά στις μνήμες αληθινού πολιτισμού



Είναι μόλις δυο μήνες, που μετ-εγκατασταθήκαμε οικογενειακώς στη Δράμα και τυχαίνει να είναι και η πρώτη περίοδος στη ζωή μου που δεν είμαι, πια, απλά περαστικός από την περιοχή της ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης.
Ένα από τα πρώτα που τράβηξε την προσοχή μου στην ευρύτερη περιοχή είναι η συχνή συνάντηση του ονόματος του Ορφέα. Ήξερα, ότι η Θράκη δέχεται, πως ο μεγάλος αυτός Δάσκαλος ήταν θράξ. Και για μένα που διατηρώ μια ιδιαίτερη και ευαίσθητη σχέση με ότι αφορά αυτόν τον Μύστη της αρχαιότητας η συχνή αναφορά του ονόματος του Ορφέα με συγκίνησε.
Κάποτε ξενάγησα κάποιους Γάλλους στο Δίον, εκεί, όπου η αρχαιολογική σκαπάνη μαζί με τις υπάρχουσες από τα αρχαία χρόνια αναφορές εντόπισαν την περιοχή που δίδαξε και τάφηκε ο Ορφέας· υπώρειες του Ολύμπου – Λείβηθρα. Οι επισκέπτες αυτοί δημοσίευσαν σε ένα έντυπο της πατρίδας τους τις βασικές σημειώσεις τους από την ξενάγηση, δείχνοντας έτσι, πόσο έντονα είχε επηρεαστεί όλος ο δυτικός κόσμος από το πέρασμα αυτού του μεγάλου Δασκάλου κατά την 3η προς 4η περίοδο πολιτισμού της Άρειας βασικής φυλής.
Ήταν και ο Ορφέας μεταξύ των προδρόμων του Χριστού!
Σκέφτομαι, πόσο σε τούτη την εποχή μας, στην οποίαν καθοδηγείται ακόμα ο άνθρωπος από τη Λογική του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, που κρίνει, επιλέγει και αποφασίζει με το μέτρο της ποσότητας, πόσο χρειάζεται τέτοιους δασκάλους, για να ανοίξουν και πάλι το δρόμο της πνευματικής εξέλιξης μέσω της ευαισθησίας της Καρδιάς και της εσωτερικής λογικής του δεξιού ημισφαιρίου. Ώστε να ελπίζει η ανθρωπότητα, ότι σύντομα θα ημερέψουν τα «άγρια ζώα» του πλουτισμού και της εκμετάλλευσης του ατόμου και θα αντικατασταθούν από τη βίωση της ποιότητας και της αμοιβαιότητας.
Τούτες τις μέρες περνούμε τη δεύτερη μεγάλη δοκιμασία-ευκαιρία για τους Έλληνες. Η πρώτη μας ήρθε εδώ και λίγα χρόνια και ονομάστηκε οικονομική κρίση. Ήταν οι συνέπειες μιας μακράς αλόγιστης κυβερνητικής πρακτικής, της οποίας οι πρώτες εγκληματικές ενδείξεις μας γυρίζουν πίσω στην έκτη δεκαετία του προηγούμενου αιώνα. Αυτά τα εγκλήματα προετοίμασαν την εφτάχρονη αναστολή του συντάγματος από τη στρατιωτική χούντα και τους πρόθυμους συνεργάτες της. Και μετά, στην εποχή της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» με πρώτο θύμα την παιδεία, η οποία αποκόπτεται από τις πνευματικές της πηγές και αποδομείται, στη συνέχεια, δε, την ηθική πώρωση, με την οποίαν συμπληρώνεται η καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού.

Στην πρώτη δοκιμασία, οι Έλληνες αποδείχθηκαν απροετοίμαστοι (ανέτοιμοι), ώστε να την χρησιμοποιήσουν επωφελώς για την απελευθέρωσή τους από την υλιστική θεώρηση της ζωής και τον πνευματικό επ-ανα-προσανατολισμό τους.
Ήδη το έλεος του Δημιουργού έστειλε και το δεύτερο μάθημα. Το κύμα των προσφύγων που κατέκλυσε την Ελλάδα.
Και όσο η δοκιμασία των προσφύγων κρατιέται «μακριά από εμάς» έχει την αξία της ενδιαφέρουσας ειδησεογραφίας.
Αλλά για κάποιους - ευνοημένους από τον Θεό - το δράμα αυτών των συνανθρώπων ήρθε πιο κοντά, σε άμεση σχέση μαζί τους.
Στη Δράμα έχουν εγκατασταθεί 500 πρόσφυγες με πρόβλεψη προσωρινής διαμονής.
Και επειδή το όλο κοινωνικό πρόβλημα αποτελεί για την πολιτική εξουσία κινήσεις στη σκακιέρα αύξησης της πολιτικής και οικονομικής δύναμης, η προσωρινότητα και η χρονική διάρκεια καταυλισμού στα σημερινά κτίρια είναι υπό συζήτηση.
Η αίσθηση που μας παρέχεται, είναι ότι οι κάτοικοι της πόλης μας έχουν αποτελεσματικά κινητοποιηθεί, αλλά ως ατομικές ή συλλογικές πρωτοβουλίες. Και αυτό δεν φτάνει.
Μάλλον η επίσημη διοίκηση απουσιάζει. Όπως απουσιάζει η σοβαρή δομική συμμετοχή των κρατικών υπηρεσιών στην οργανωμένη αντιμετώπιση των ατομικών αναγκών των προσφύγων. Τα μηνύματα από όλες τις περιοχές το βεβαιώνουν.
Και εγώ, τώρα, κάνω πράξεις «κοινωνικής αριθμητικής». Αν είναι βαρετές προσπεράστε τις λεπτομέρειες. Μείνετε στο συμπέρασμα.

Έχουμε 500 πρόσφυγες σε μια πόλη 45.000 κατοίκων περίπου.
Αυτοί οι 45.000 κάτοικοι αντιστοιχούν σε 22.000 νοικοκυριά.
Από αυτές εξαιρούνται 500 περίπου οικογένειες που έχουν κριθεί άπορες. Μένουν 21.500 οικογένειες που μπορούν να συμμετέχουν στη φιλοξενία των προσφύγων.
Άρα κάθε πρόσφυγας αποτελεί «βάρος» για 43 οικογένειες. Ή αλλιώς: 43 οικογένειες πρέπει να καλύπτουν τα έξοδα ενός πρόσφυγα.

Σκέφτομαι: μια οικογένεια μπορεί κάθε 43 μέρες να καλεί και να φιλοξενεί κάποιες ώρες στο σπίτι της  τον προστατευόμενο πρόσφυγα, ώστε αυτός να ζει τη θαλπωρή της οικογενειακής στέγης (περιβάλλον, θερμοκρασία, μπάνιο, πλύσιμο ρούχων, ανταλλαγή αισθημάτων).
Εάν θα φιλοξενείται για μια μέρα μια ολόκληρη οικογένεια προσφύγων και όχι μόνο ένα άτομο, τότε ο χρόνος της επόμενης φιλοξενίας απομακρύνεται κατά πολύ. Π.χ. εάν η προσφυγική οικογένεια είναι τριμελής, τότε θα φιλοξενείται από κάθε οικογένεια δημοτών μια φορά στους τέσσερις μήνες περίπου. Και ασφαλέστατα το κόστος μειώνεται.

Ο κάθε πρόσφυγας έχει ανάγκες. Η κάλυψή τους σημαίνει έξοδα για τις 43 οικογένειες που έχουν την ευθύνη κάλυψης των αναγκών του, που υπολογίζονται ως εξής:
Εξωτερικός ρουχισμός: 250 το χρόνο
Βαρύτερο ντύσιμο: 250 το χρόνο, εσώρουχα, κάλτσες
Παπούτσια: 150 ευρώ το χρόνο
Τσιγάρα – καφέδες – αναψυκτικά: 100 ευρώ το μήνα Χ12 = 1200
Εισιτήρια εντός πόλεως: 15 ευρώ το μήνα Χ 12 = 180 το χρόνο
Πρωινά: 90 ευρώ το μήνα Χ 12 = 500 το χρόνο
Φαγητό: θα καλύπτεται με τη φιλοξενία κάθε 43 μέρες:5Χ9φορές=45 ευρώ το χρόνο.
Σύνολο: 2575 ευρώ το χρόνο.
Συμπέρασμα: Κάθε οικογένεια, επομένως, χρειάζεται 60 ευρώ το χρόνο για τον φροντιζόμενο, δηλαδή 5 ευρώ το μήνα.

Επεκτείνω κάπως τις σκέψεις μου ανησυχώντας για την πολιτική των κλειστών συνόρων. Επειδή δεν μπορεί να μείνει επ’ αόριστον αυτή η συνθήκη στέγασης των προσφύγων στην καπναποθήκη, πρέπει να εγκατασταθούν σε διαμερίσματα δυάρια ή τριάρια, όπου θα συγκατοικούν δύο οικογένειες (μέσος όρος 6 άτομα).
Ενοίκιο 150-200 ευρώ το μήνα.
Μαζί με τα κοινόχρηστα 300 ευρώ το μήνα.
Θα χρειαστούν για όλους τους πρόσφυγες 83-84 διαμερίσματα.
Άρα θα καλύπτονται τα έξοδα κατοικίας για το κάθε διαμέρισμα από 258 οικογένειες.
Αυτό θα σημαίνει ότι για τη στέγαση θα αντιστοιχεί σε κάθε οικογένεια μια δαπάνη το μήνα του ύψους των 1,5 ευρώ.
Σύνολο δαπανών για κάθε οικογένεια: 1,50 + 5,00 = 6,50 ευρώ το μήνα. Και μια φιλοξενία του συγκεκριμένου πρόσφυγα ή ολόκληρης της οικογένειάς του, όπως είπαμε πιο πριν κάθε 43 μέρες.
Βέβαια, για φιλοξενία σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα υπάρχει το οικονομικό πρόβλημα της λιτής, μεν, αλλά επαρκούς επίπλωσης.
Εδώ θα πρέπει να συντρέξουν και άλλοι παράγοντες. Και ως κυριότερο, ίσως μοναδικό παράγοντα, εννοώ την εκκλησιαστική περιουσία, της οποίας το ιερατείο δεν έχει δώσει μέχρι τώρα δείγματα ουσιαστικής κοινωνικής προσφοράς. 

Συγχρόνως πρέπει να παραχωρηθούν μικρές εκτάσεις από τον Δήμο ή την Περιφέρεια, όπου οι πρόσφυγες με κατάλληλη καθοδήγηση θα καλλιεργούν τη γη και θα αποκτούν σιγά-σιγά σχετική διατροφική αυτάρκεια. Σε τρεις μήνες, κιόλας, μπορεί να αρχίσει να αποδίδει το μέτρο της καλλιέργειας.
Τότε τα έξοδα των φιλοξενούντων θα μειωθούν, ενώ, παράλληλα, οι πρόσφυγες θα αυτενεργούν.

Με μέτρα του Δήμου μπορούν κατάλληλα να μειωθούν τα έξοδα των προσφύγων π.χ. δωρεάν τους πρώτους μήνες η μετακίνηση με τις αστικές συγκοινωνίες, ή είσπραξη χαμηλότερων δημοτικών τελών από τα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα.

Τέλος επειδή αυτή η μεθόδευση θα απαιτήσει πλήρη απασχόληση, οπωσδήποτε δύο ατόμων, τα οποία ούτε ο Δήμος μπορεί, ίσως, να διαθέτει, ούτε καλύπτεται αυτή η εργασία εθελοντικά, αλλά ούτε και οι σχετικές αμοιβές των εργαζόμενων επιτρέπεται να βαρύνουν τους δημότες, θα πρέπει αυτή την εργασία να την αναλάβουν μέλη του ιερατείου, υπό την υψηλή παρακολούθηση του έργου μιας έμπειρης υπαλλήλου του Δήμου.

Συζητούσα με μια εκπαιδευτικό. Της έλεγα για το χαμηλό κόστος της ανακούφισης των αναγκών των προσφύγων με βάση τα στατιστικά στοιχεία και την αριθμητική μου.
Μετά από λίγη σκέψη μου απάντησε: ούτε οι μισές οικογένειες, από εκείνες που έχω μαθητές τα παιδιά τους, δεν θα δεχόταν τις προτάσεις σου. Και σε λίγο πρόσθεσε, όχι βέβαια, λόγω οικονομικής αδυναμίας.
Όταν τελειώνοντας η μέρα έμαθα το γενικό πνεύμα που υποστηρίχτηκε από τους εκπροσώπους της δημοτικής αρχής, καθώς και οι υποκριτικές ανησυχίες για την υγεία των ντόπιων εξαιτίας του συγχρωτισμού με τους πρόσφυγες, τότε σκέφτηκα, ότι και η δεύτερη ευκαιρία για να γίνουμε άνθρωποι χάνεται για την Ελλάδα.







Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

καλώς ήλθες, κύριε Μοσκοβισί


Είχαμε σχεδόν ξεχάσει ότι η δύναμη του δυνάστη είναι η αδυναμία του δυναστευόμενου.
Είχαμε ξεχάσει ότι το θάρρος της  Ευρώπης ήταν η έλλειψη θάρρους και τόλμης της Ελλάδας.
Μπορεί, βέβαια, να μην ήταν μόνο έλλειψη θάρρους και τόλμης του Έλληνα, αλλά να ήταν και ανικανότητα ή και προδοσία.
Πάντως είχαμε ξεχάσει ότι το θράσος που εκδήλωνε η Ευρώπη, ήταν η μάσκα που έκρυβε την αδυναμία της και το φόβο της.

Καλώς ήλθες, παραμονές εκλογών, κύριε Μοσκοβισί, αρμόδιε επί των χρηματικών υποθέσεων της Ευρώπης, για να μας φέρεις το μήνυμα της αισιοδοξίας. Γιατί, όλα, σχεδόν, τα ΜΜΕ, όργανα του Κεφαλαίου και της υποταγμένης πολιτικής εξουσίας, επιχειρούν συστηματικά να μας τρομοκρατήσουν, για τον "κίνδυνο" της Ελλάδας να φέρει - επιτέλους - στην εξουσία αριστερό κόμμα. Επιχειρούν να ελαχιστοποιήσουν την ελπίδα στην Ελευθερία και την πίστη στη δύναμη του Ανθρώπου.
Το πρόγραμμα των συναντήσεών σου – με όλους εκτός από το αυριανό πρόσωπο της Ελλάδας - ομολογεί, πια, ολοφάνερα το φόβο σου, το φόβο της Ευρώπης σου στο ενδεχόμενο να αναγκαστεί να συνομιλήσει με την Αξιοπρέπεια και να αντιπαρατεθεί με το Φιλότιμο.
Η Ευρώπη, όπως και κάθε δουλική νοοτροπία φοβάται καθέναν που δεν φοβάται!
Η Ευρώπη δεν ξεχνάει, ότι από την Ελλάδα ξεκίνησε όλο το κύμα ανατροπής του θρησκευτικού σκοταδισμού και της πολιτικής υποδούλωσης. Και τώρα φοβάται την αντιπαράθεση με απελευθερωμένες και διαυγείς συνειδήσεις πολιτών.
Η Ευρώπη τρομάζει, όταν δεν έχει μπροστά της τρομαγμένους συνομιλητές.
Η Ευρώπη, ως πολιτική εξουσία με τη δύναμη του πλούτου δεν μπορεί να εννοήσει, ούτε να μετρήσει τη δύναμη της Ανθρώπινης Βούλησης.
Και τώρα η Ελλάδα βούλεται να διεκδικήσει την Αξία του Ανθρώπου.
Στο κάτω-κάτω, εκεί που την έχουν καταντήσει οι «σωτήρες» της, δεν έχει πού να ακουμπήσει, παρά μόνο στις αιώνιες Αξίες, που φέρουν ελληνικές υπογραφές του μακρινού παρελθόντος της.
Τις υπογραφές των πρόσφατων εξήντα περίπου ετών μόνο σε «μνημόνια» ηττοπάθειας και προδοσίας τις βρίσκει η ιστορία.
Αλλά η Ελλάδα δεν έχει και τι άλλο να χάσει. Κι αν κάτι απόμεινε, μας έχει κιόλας προειδοποιήσει το τρικέφαλο έκτρωμα, ότι κι αυτό στους επόμενους μήνες θα μας το πάρει.
Διαφθορά, λεηλασία και προδοσία το πρόσωπο της πολιτικής εξουσίας. Διαστροφή, απάτη και ψέμα η εικόνα της «μαζικής ενημέρωσης». Και οι δυο μηχανισμοί του Κακού στο φόντο της παθητικής συνενοχής της θρησκευτικής εξουσίας.

Καλώς ήλθες, κύριε  Μοσκοβισί, τρομαγμένε ξένε, για να μας θυμίσεις, ότι ήρθε η ώρα να αναμετρήσει ο καθένας μας το μεγαλείο της ανθρώπινης Αξίας, να ορθώσει την εσωτερική δύναμη της Αξιοπρέπειας και του Δικαίου και να τιμήσει το Πρόσωπό του.


Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

οι σπόροι και ο Σπορέας



Τούτες τις μέρες η πολιτική εξουσία της Ευρώπης μεταξύ των προεκλογικών ζυμώσεων απασχολείται και με το θέμα των σπόρων.
Είναι και πάλι που η σκευωρία του Κεφαλαίου προσπαθεί να επισημοποιήσει ένα ακόμα βήμα για την υποδούλωση του πολίτη της Γης.
Οι Σπόροι!
Αν το Κεφάλαιο πετύχει να αποκτήσει πνευματικά δικαιώματα στα φυτά και μονοπωλιακό έλεγχο των σπόρων, θα έχει σχεδόν πλήρη τον ποιοτικό και ποσοτικό έλεγχο της τροφής ανθρώπων και ζώων. Δηλαδή θα βασιλεύει επί της ανθρωπότητας της Γης με ψευδαίσθηση θεϊκής εξουσίας.
Η τρέλα της εξουσίας οδηγεί στην τέλεια παραφροσύνη.

Τρεις είναι οι Εξουσίες, που έχουν δηλώσει υποταγή στην Ύλη και στο Κεφάλαιο και καταδυναστεύουν τον άνθρωπο με το δικό της τρόπο η καθεμιά.
Τα χαρακτηριστικά της Πολιτικής Εξουσίας είναι η ανικανότητα, το θράσος και η αναίδεια στην παραγωγή νόμων, που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η συνενοχή της Θρησκευτικής Εξουσίας εκφράζεται με τη σιωπή και το πρόσωπο της φαρισαϊκής υποκρισίας.
Και το αμέτοχο των ακαδημιών των «γραμμάτων» και των «καλλιτεχνικών» συντεχνιών χαρακτηρίζει το «αφ’ υψηλού» υποταγμένο της μετριότητας.
Ποιοι μένουν για να αντιτάξουν ορθοφροσύνη και γενναιότητα αντίστασης; λίγοι συνειδητοί πολίτες χωρίς μεγάλες δυνατότητες παρέμβασης, χωρίς μέσα πρόσβασης στην ενημέρωση των πολλών και συχνά αποκλεισμένοι με το χαρακτηρισμό του ουτοπιστή, του γραφικού, ή του επικίνδυνου.
Και οι πολλοί; Φοβισμένοι και καταθλιπτικοί, χωρίς παιδεία ουσίας, χωρίς περηφάνεια πνευματικής καταγωγής, να στεγάζουν την αδυναμία τους σε κομματικές διελκυστίνδες, σε σωματειακές δραστηριότητες, σε ευκαιρίες εκμετάλλευσης της κρίσης, ή σε «αθώες» και ευχάριστες παρεΐστικες απασχολήσεις. Και από τη μια να αυτό-αναλώνονται σε έργα «κοινωνικής μέριμνας», απαλύνοντας στη συνείδηση των πολλών τη σκληρότητα της Εξουσίας, ενώ από την άλλη να καταβάλλουν συνεπέστατα το κόστος της διαφημιζόμενης κατανάλωσης, ή το αντίτιμο της θρησκευτικής πατέντας, ή να κραδαίνουν αλυσιτελείς μεταπτυχιακούς τίτλους.

Και μια και μίλησα για πατέντα είναι, ακριβώς, η λεπτομέρεια που φανερώνει τη σχέση του Κεφαλαίου με τη Θρησκευτική και την Πολιτική εξουσία. Το πιο θανατηφόρο κράμα!
Εδώ συνδέονται οι σπόροι και ο Σπορέας.
Από τότε που ο άνθρωπος βρέθηκε αιχμάλωτος στην Ύλη, ο Θεός του έδωσε τρία δώρα.
·        Πρώτα τους Νόμους Του για να ελευθερωθούν τα παιδιά του, οι χτίστες του Σύμπαντος, από τα δεσμά της Εωσφορικής Αταξίας.
Ευτυχώς, αυτοί οι νόμοι λειτουργούν αρμονικά στο Σύμπαν κατά τρόπο που ούτε άνθρωπος, ούτε διάβολος μπορεί να παρέμβει στη λειτουργία τους.
·        Το δεύτερο δώρο Του ήταν οι Σπόροι, προκειμένου να συμπληρωθεί η ελευθερία του ανθρώπου με τη διατροφική του αυτάρκεια. Με αυτό το δώρο πορεύτηκε ως τους τελευταίους αιώνες.
Ακόμα και τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής του με ρύζι και στάρι, με λάδι και κρασί τα σημάδευε. Στη διάταξη των σπόρων του μήλου αποτυπώθηκε η συμπαντική εικόνα του ανθρώπινου όντος, στους σπόρους του ροδιού η γονιμότητα, στους σπόρους των λουλουδιών αποθηκεύτηκαν τα ιάματα, και το άρωμά τους χρησιμοποιούν οι Άγγελοι όταν έρχονται κοντά μας.
Αυτούς τους σπόρους, το πιο πολύτιμό τους, πρόσφεραν πάντα οι άνθρωποι ευχαριστήρια θυσία στο Δημιουργό τους: «τά Σά εκ τών Σών..!»   
·        Το τρίτο δώρο του Θεού προς τον Άνθρωπο είναι ο ίδιος ο Μεγάλος Σπορέας. Ο Χριστός έσπειρε το δικό Του Σπόρο, το Νόμο της Αγάπης και της Ενότητας με διάχυση της Ουσίας του στη Συμπαντική ψυχή. Έκτοτε, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αποτελέσει, όταν το θελήσει, την καλή γη, ώστε να βλαστήσει μέσα του ο Σπόρος ως «Ξύλον ευσκιόφυλλον και δένδρον αγλαόκαρπον» ολοκληρώνοντας την απελευθέρωσή του από την πλάνη της ύλης.

Όμως ο Διάβολος δεν ησυχάζει. Ίδρυσε και κυβερνάει τις θρησκείες.
Έτσι, το Σπόρο της Ελευθερίας τον παρέλαβαν τα ανώτερα θρησκευτικά ιερατεία, τον μετέτρεψαν σε Δόγμα, τον προσάρμοσαν στις ανάγκες των δικών τους άνομων συμφερόντων και τον χρησιμοποιούν σαν δική τους εφεύρεση, σαν δική τους πατέντα. Λες και η Αγάπη και η Ενότητα αποτέλεσε ανακάλυψη των επισκόπων και των καρδιναλίων.
Έκτοτε επέβαλαν στους ανθρώπους τα «πνευματικά τους δικαιώματα», έτσι ώστε κάθε απόπειρα ελευθερίας να επιχειρείται μέσω αυτών, που εισπράττουν το δικαίωμα της «πατέντας».
Ένα θεϊκό δώρο για τον άνθρωπο μετατράπηκε από τα θρησκευτικά ιερατεία σε μονοπωλιακό μέσον κέρδους, αύξησης της «ύλης» τους, ή της δύναμης επιρροής επί των πιστών.
Κάποια στιγμή το χριστιανικό ιερατείο ανακάλυψε το νηπιοβάπτισμα, με το οποίο κατόρθωσαν να έχουν αριθμητική αύξηση του «ποιμνίου» χωρίς αντιστάσεις συνείδησης. Βέβαια αυτή η αύξηση των οπαδών – πιστούς τους ονομάζουν - μετριέται μόνο με αριθμούς και όχι με την ποιότητα της συνειδητότητας. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τη βιομηχανία της θρησκευτικής απάτης. Αρκεί που εισπράττουν τα δικαιώματα της θρησκευτικής τους πατέντας στο όνομα του Χριστού.
Με την τεχνική, λοιπόν, πατενταρίσματος του Χριστικού Λόγου, απομυζούν τους χυμούς του δέντρου της πνευματικής ελευθερίας, που ο ίδιος ο Χριστός έσπειρε στις καρδιές των ανθρώπων και καθυστερούν την καρποφορία του.

Έρχεται τώρα η δύναμη του Κεφαλαίου. Έχει, πιο πριν εξαγοράσει την πολιτική εξουσία, έχει εξασφαλίσει την ένοχη σιωπή του θρησκευτικού ιερατείου, κατευθύνει με τη χρηματοδότηση τομείς της επιστημονικής έρευνας και προσπαθεί να κρατήσει εξαρτημένη την ανθρώπινη προσωπικότητα στις συνθήκες μιας άνομης παραγωγής, μια άδικης διακίνησης και μιας απατηλής διαφήμισης.
Αφού το δώρο του Μεγάλου Σπορέα το αλλοίωσε και το πατεντάρισε η Θρησκεία, το Κεφάλαιο προχωρεί σε ολοκληρωτική υποδούλωση του ανθρώπου. Επιχειρεί να του αφαιρέσει την ελεύθερη χρήση και του άλλου δώρου που έλαβε, τους σπόρους. Πετυχαίνοντας αυτό το στόχο τον υποδουλώνει και βιολογικά.
Γνωρίζουν άριστα τις μεθόδους διαφθοράς και τις διαδικασίες δωροδοκίας και με με προσχηματικούς λόγους, δήθεν από ενδιαφέρον για την υγεία του ανθρώπου, θέλει να αφαιρέσει από τον άνθρωπο το δώρο του Δημιουργού και να το παραχωρήσει σε εμπορικά μονοπώλια.
Με την υπακοή της πολιτικής εξουσίας που παράγει νομοθετήματα προς όφελος του Κεφαλαίου, με τη συνενοχή της θρησκευτικής εξουσίας, που και εκείνη παράγει τους δικούς της θεολογικούς κανόνες καταλύονται οι φυσικές και μεταφυσικές ελευθερίες του ανθρώπου.

Όμως ήδη η πρόκληση των ερπετών που πλησιάζουν τις υπώρειες του Ολύμπου απέσπασε την προσοχή των θεών και ο Δίας ετοιμάζει τους κεραυνούς για τους θρασείς. Και στέλνει το μήνυμα:
«…Το κακό δεν το μαχόμαστε. Το συμπονούμε, του ανοίγουμε τις θύρες….μας, το εξαγνίζουμε και το αγαπούμε όσο μπορούμε, ωστόσο, μέχρι ένα σημείο: Μέχρι εκεί που το Καλό αρχίζει να ασφυκτιά και να θλίβεται μέσα στη μαύρη πάχνη των Στιγμών…Ο Ουρανός προστατεύει αυτό το πληγωμένο Καλό και ορίζει ότι η ημερομηνία ΧΑΡΙΤΟΣ Έληξε!
Η μάχη ξεκίνησε, γιατί μαχόμαστε την φύση του κακού που δεν σεβάστηκε την αγκαλιά και τη θυσία μας.
Δεν είμαστε Εκδικητές. Διεκδικούμε αυτό που επιτρέψαμε στο όνομα της Αγάπης και της Άνω Ημέρας να χάσουμε, κι αυτό……δεν είναι τίποτε άλλο από τον εαυτό μας….

Και ο άνθρωπος;
Είναι, πια καιρός να ανακαλύψει, έστω εξαναγκασμένος από τη σύνθλιψη που υφίσταται από τις κοσμικές εξουσίες, τη δύναμη του Σπόρου της Αγάπης του Χριστού μέσα του και να αντισταθεί στις μεθόδους υποδούλωσής του, τιμώντας τη Θεία του φύση.
Ο πρώτος καρπός που θα ωριμάσει από το δέντρο του Χριστού θα είναι η αναγνώριση του συλλογικού του καθήκοντος.
Κοινή καταγωγή, κοινή πνευματική διαδρομή με τις υπόλοιπες ψυχές, άρα και καινή συμπόρευση σε κοινούς αγώνες. Ο δρόμος του Χριστού ήταν δρόμος της απάρνησης του προσώπου υπέρ της κοινής σωτηρίας. Αυτός ήταν ο Σταυρός Του.

Το Κεφάλαιο θέλει να οδηγήσει τον πολίτη στα έσχατα όρια υποτίμησης του πνευματικού του μεγαλείου και υποβιβασμού της ευγενικής του καταγωγής. Ανόσιοι συνεργάτες του οι Εξουσίες.
Η συγκεντρωτική Πολιτική εξουσία νομοθετεί κατά τρόπο που οδηγεί σε εξαθλίωση τον πολίτη, επιδεικνύει τη βάρβαρη δύναμή της για να συντηρεί ένα νέφος φόβου και σύγχυσης και έχοντας κατακρεουργήσει τη γενική παιδεία του αποστερεί τη διαύγεια της σκέψης και της κρίσης.
Η Θρησκευτική εξουσία ακρωτηριάζει την πίστη του και αποδυναμώνει την πνευματική του Ισχύ.
Και η εξειδικευμένη Επιστήμη παρέχει στο Κεφάλαιο τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό.
Για να καταφέρει ο πολίτης να παραμείνει όρθιος, να αντισταθεί και να εκτιναχθεί προς την ελευθερία του, θα πρέπει να υιοθετήσει τρεις στάσεις ζωής.
Πρώτη είναι η έξυπνη «ανυπακοή» στους ανθρώπινους νόμους με την ανάληψη της ανάλογης ευθύνης και δεύτερη η έξυπνη «αμαρτία» έναντι των καθιερωμένων θρησκευτικών κανόνων, όπως τους έχει επιβάλλει το θρησκευτικό ιερατείο.
Τρίτη οφείλει να είναι η μορφωτική του διεύρυνση με δική του πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση της Γενικής παιδείας.

Η αποτελεσματικότητα, όμως μιας τέτοιας αντί-στασης προς ανατροπή της Εξουσίας προϋποθέτει τη δικτύωση και τη σύμπραξη με τους ομοίους του, αλλά και τη μη χρήση βίας - κατά μίμηση Χριστού - έναντι των βιαστών του. Τότε ο Σπορέας θα προστατέψει τους σπόρους Του.


Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

τροφή και τέχνη



Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013
Βρεθήκαμε στην εκδήλωση διαμαρτυρίας των μαθητών και των καθηγητών των Μουσικών και του Καλλιτεχνικού Σχολείου μπροστά στο υπουργείο Εσωτερικών και μετά στην πορεία τους μέχρι τη Βουλή.


Τραγούδια και συνθήματα περασμένα μέσα από τον παλμό της νιότης και της απορίας για την ακατανόητη λογική των μεγάλων.
Ζητούν να συνεχίσει η Ελλάδα να έχει μέλλον και οι ίδιοι όνειρα!
Τους έχει κιόλας αφαιρεθεί το μεσημεριάτικο φαγητό, που μέχρι πέρυσι θεωρούνταν απαραίτητο για μια υποχρεωτική παραμονή των μαθητών εκτός σπιτιού δέκα περίπου ωρών.
Απαιτούν το ελάχιστο, τη δυνατότητα μετακίνησης στα Σχολεία τους, ώστε να συνεχίσουν την ολοκληρωμένη μόρφωση στην Επιστήμη και στην Τέχνη.
Εργάζονται για να μην πάψει να ενδημεί η Τέχνη στην Ελλάδα, αφού το μέλλον αυτής της χώρας είναι προορισμένο να στηρίζεται στην αυτάρκεια της παραγόμενης τροφής και στα γεννοβολήματα της Μήτρας της Τέχνης.
Πάντοτε τούτος ο τόπος αγκάλιαζε το πάντρεμα της σύλληψης υψηλών Ιδεών και του Κάλλους∙ και αντλούσε την τροφή του από τους καρπούς της γης, τα βοσκοτόπια και τη θάλασσα.
Σ’ αυτό τον συνδυασμό που εξασφαλίζει την πληρότητα και ποιότητα της ζωής θα παραμένει πάντα προσαρμοσμένο το μέλλον της Ελλάδας. Και η ελπίδα του εκκολάπτεται σ’ αυτά τα σχολεία Γνώσης και Τέχνης. Μόνο οι εχθροί του πολιτισμού θα μπορούσαν να πάψουν να τα αγκαλιάζουν και να τα φροντίζουν.
Και βέβαια τα παιδιά δεν έχουν εχθρούς∙ ούτε οι γονείς τους, ούτε οι δάσκαλοί τους.

Κάποιοι, όμως νομίζουν ότι αυτά τα παιδιά είναι οι εχθροί τους.
Σκοτεινές και φοβισμένες ψυχές που βλέπουν παντού εχθρούς και τους προβάλλουν στα πρόσωπα των γύρω τους, στα πρόσωπα των πολιτών, ακόμα και στα πρόσωπα αυτών των νέων.
Γι’ αυτό έστειλαν δυο αξιωματικούς - με τρία χρυσά αστέρια ο καθένας – μαζί με την ακολουθία τους να φυλάγουν την αμπαρωμένη πόρτα του υπουργείου από τα τραγούδια των παιδιών.
Εμείς ούτε όπλα είδαμε, ούτε βρισιές ακούσαμε. Μόνο τα επιστόμια από τα μουσικά τους όργανα είχαν στα χέρια τους και την απόγνωση στην καρδιά τους.
Τροφή ζητούν για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν χώρα, και Τέχνη για να ξαναβρεί το ανάστημά του ο ισοπεδωμένος πολιτισμός.
Οι σχεδιασμοί των προηγούμενων γενιών απέτυχαν να εξασφαλίσουν ευημερία και γαλήνη.
Η βιομηχανία μετέτρεψε τον Άνθρωπο σε ετερόβουλο εργάτη με απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, διέλυσε την παραγωγή της τροφής, εξαφάνισε την παραδοσιακή βιο-Τεχνία και αποθάρρυνε την ανάπτυξη των Τεχνών.
Ο τουρισμός εισήγαγε στην Ελλάδα την αντίληψη του εύκολου κέρδους και προσάρμοσε τον Έλληνα στη νοοτροπία του καιροσκοπισμού και της κερδοσκοπίας. Τα πρώτα παραδείγματα αυτών των αντιλήψεων τα πρόσφεραν ξεδιάντροπα οι πολιτικοί των καιρών μας -  με την πολιτική τους εκτροχίασαν τη χώρα μας από τα πεπρωμένα της και την αληθινή ευ-ημερία.


Και τώρα, τούτα τα παιδιά υψώνουν τη φωνή για να στηριχτεί η δική τους γενιά και να ξαναπάρει η Ελλάδα τον προσανατολισμό του προορισμού της.
Τροφή και Τέχνη!